Pragnienie upowszechnienia bogactwa Karmelu zaczyna realizować się w maju 1929 roku.
Wtedy to trzy kobiety, dyrektorki szkoły z Marsylii, które chcą oddać się Bogu całkowicie, przyjeżdżają do o. Marii Eugeniusza do Petit Castelet... Następnym razem na Boże Narodzenie…
Ponad rok później zamieszkują w Notre Dame de Vie, posiadłości ofiarowanej o. Marii Eugeniuszowi…
Instytut Notre Dame de Vie
« Pracując dla czasopisma (Karmel) prawie od razu zdałem sobie sprawę jak bardzo byliśmy bezsilni, my Karmelici, żeby rozpowszechniać tę doktrynę nie mając pomocników; jak małe mieliśmy zainteresowanie świata i dusz. A tymczasem czułem równocześnie, jak bardzo bogatą mieliśmy doktrynę, nie tylko Naszej Matki św. Teresy i Naszego Ojca św. Jana od Krzyża, ale św. Teresy od Dzieciątka Jezus.»
Tak rodzi się… „Coś”
« Mieliśmy myśli, które nie były sprecyzowane, chociaż w gruncie rzeczy bardzo stanowcze. Chcieliśmy zorganizować „coś”, czego form zewnętrznych nie znaliśmy. »
To „Coś” w następnych latach przyjmuje formę Instytutu Świeckiego, którego członkowie składają śluby czystości, posłuszeństwa i ubóstwa pozostając w świecie, jako osoby świeckie.
Notre Dame de Vie jest niewątpliwie Instytutem Świeckim. Jednak już formacja początkowa trwająca 2 lata w „Domu Samotności” odróżnia go mocno od pozostałych. Poza tym związanie członków z tymi „Domami Samotności” - gdzie przyjeżdżają często, by odnowić swoje siły duchowe i fizyczne - sprawia, że choć nie prowadzą oni życia wspólnego, i choć NDV składa się z trzech autonomicznych gałęzi - żeńskiej, męskiej i kapłańskiej - to wszyscy tworzą jedną rodzinę żyjącą tym samym duchem. Światło i siłę czerpią z codziennej Eucharystii oraz dwóch godzin modlitwy w ciszy. Pozwala im to realizować ideał Instytutu, jakim jest połączenie aktywności i kontemplacji.
Od początku bowiem o. Maria Eugeniusz, w swojej intuicji Założyciela, odczuwał nie tylko potrzebę pomocników, ale « instrumentów żywych, które powinny żyć doktryną i ją przekazywać.»
Od początku bowiem o. Maria Eugeniusz, w swojej intuicji Założyciela, odczuwał nie tylko potrzebę pomocników, ale « instrumentów żywych, które powinny żyć doktryną i ją przekazywać.»
Duchowość Instytutu Notre Dame de Vie
« Naszym mieszkaniem jest pustynia. Milczenie, którego szukamy jest milczeniem żywym, które ma upodobanie w Bogu. » (Maria Pila)
Wpatrując się w proroka Eliasza, członkowie Instytutu Notre Dame de Vie starają się trzymać w obecności Bożej. Kochają pustynię i wracają na nią często, żeby znaleźć Boga i pić ze źródła wody żywej oraz żeby być w świecie świadkami Boga.
Instytut zakorzeniony jest w rodzinie Karmelu i karmi się nauczaniem jego mistrzów: św. Teresy od Jezusa, św. Jana od Krzyża i św. Teresy od Dzieciątka Jezus. To od nich uczy się koniecznego ogołocenia, otwarcia na Miłość oraz modlitwy wewnętrznej (w ciszy), która jest bramą do postępu wewnętrznego.
Liczne homilie, konferencje i rekolekcje wygłoszone przez o. Marię Eugeniusza uczą łączyć życie kontemplacyjne i apostolskie. Cennym uzupełnieniem jego dzieł i konferencji, są teksty Marii Pila (współzałożycielki Instytutu na zdjęciu z prawej) oraz księdza François Retoré (pierwszego Odpowiedzialnego Generalnego Gałęzi Kapłańskiej).
Szczególne miejsce zajmuje w Instytucie św. Emerencjanna, młoda męczenniczka, służąca św. Agnieszki (w Polsce zupełnie nieznana). O. Maria Eugeniusz widział w Niej dar Maryi i wzór dla członków Instytutu.
